Po sukcesie pierwszej edycji „Krótkiej historii polskiego kina” czas na część drugą. W 2024 roku zapraszamy na „Krótką historię polskiego kina część II: twórcy osobni”. Jako pierwszy w ramach tego cyklu pokażemy film Tadeusza Konwickiego – pierwszy polski film nowofalowy, jeden z najniezwyklejszych debiutów w historii polskiego kina!
OSTATNI DZIEŃ LATA
21 lutego 2024, godz. 18:45
Kino Forum, ul. Legionowa 5
bilety: 20 zł – normalny w kasie i online: bilety.bok.bialystok.pl, 18 zł – specjalny bilet “rodzinny” (min. 3 osoby) w kasie kina
Ostatni dzień lata
Polska 1958, 59′
reż. Tadeusz Konwicki
obsada: Irena Laskowska, Jan Machulski
Historia, której nie da się opowiedzieć, bo cała jest nastrojem zapisanym w ruchomych obrazach.
Ona i on spotykają się na nadmorskiej plaży. Kobieta jest dojrzalsza, ale zarazem ostrożniejsza. To jej ostatni dzień nad morzem. Mężczyzna jest młody, wrażliwy, szuka jej bliskości. Ona mocno stąpa po ziemi, on wydaje się nie z tego świata. Przelatujące nad nimi odrzutowce przypominają grozę wojny. Na plaży nie ma nikogo. Bohaterowie w ciągu 6 godzin przybliżają się do siebie i oddalają, co mistrzowsko podkreśla kompozycja ujęć i proporcje sylwetek w kadrach.
Film pisarza Tadeusza Konwickiego był pierwszym polskim filmem nowofalowym, powstałym równolegle do francuskiej Nouvelle Vague. Konwicki jako kierownik literacki Zespołu Filmowego KADR zdobył się na eksperyment na marginesie swoich obowiązków, z minimalną ekipą i mikrobudżetem. Zaangażował rodzinę Laskowskich: Jana – operatora, Jerzego – kierownika produkcji, Irenę – aktorkę, a nawet ich matkę. Muzykę podał Adam Pawlikowski, aktor meloman, pamiętny Andrzej z „Popiołu i diamentu”. Reżyser osiągnął tak ciekawe rezultaty, że kontynuował karierę filmową w wybitnej formie kina autorskiego. Film zdobył Grand Prix na festiwalu filmów eksperymentalnych w Wenecji i na EXPO ’58 w Brukseli.
Krótka historia polskiego kina część II: twórcy osobni
Kontynuacja przeglądu zawiera wybitne dzieła stworzone przez twórców, którzy nie wpisywali się w wiodące nurty, często stronili od grup twórczych czy formacji artystycznych. Byli swoistymi wolnymi elektronami, których filmy posiadały pewien osobisty sznyt. Były nie do pomylenia z dziełami kogokolwiek innego, autorskie, osobne. Tacy twórcy i twórczynie, często działający na marginesie i podążający własnymi ścieżkami, po latach zyskiwali status wizjonerów. I faktycznie pchali polskie kino na nowe, niezbadane ścieżki. Ich filmy, mimo że często nie dające się prosto zaszufladkować, nieoczywiste i zaskakujące, nadal olśniewają świeżością formy i prawdziwie autorskim wymiarem. W przeglądzie znalazły się zarówno odważne eksperymenty formalne jak i nieoczywiste filmy gatunkowe. Dzieła kultowe i zapomniane arcydzieła. Ale przede wszystkim filmy, które, także dzięki wspaniałej cyfrowej rekonstrukcji, nadają się idealnie do ponownego odkrycia w kinach.
W programie przeglądu:
LUTY – Ostatni dzień lata, reż. Tadeusz Konwicki 1958
MARZEC – Nóż w wodzie, reż. Roman Polański 1962
KWIECIEŃ – Ręce do góry, reż. Jerzy Skolimowski 1967
MAJ – Słońce wschodzi raz na dzień, reż. Henryk Kluba 1967
CZERWIEC – Trzecia część nocy, reż. Andrzej Żuławski 1971
LIPIEC – Na wylot, reż. Grzegorz Królikiewicz, 1972
SIERPIEŃ – Rejs, reż. Marek Piwowski, 1970
WRZESIEŃ – Konopielka, reż. Witold Leszczyński 1982
PAŹDZIERNIK – Krzyk, reż. Barbara Sass 1983
LISTOPAD – O-bi O-ba. Koniec cywilizacji, reż. Piotr Szulkin 1984
Organizatorzy przeglądu: Stowarzyszenie Kin Studyjnych, Białostocki Ośrodek Kultury – DKF “GAG”
Kurator przeglądu: Tomasz Kolankiewicz
Partnerzy: WFDiF, DI Factory
Przegląd współfinansowany ze środków Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej