W ramach 40. Jesieni z Bluesem zapraszamy na koncerty

The Steepwater Band (USA) / Arnaud Fradin & His Roots Combo (FR) / Lurrie Bell (USA)

22 listopada 2025, godz. 18:00
Kino Forum, ul. Legionowa 5
bilet: 120 zł oraz karnet na cały festiwal (290 zł) w sprzedaży od 20 października, od godz. 17:00 w kasie kina Forum (ul. Legionowa 5), kasie Centrum im. L. Zamenhofa (oprócz poniedziałków, w godz. 10:00-17:00) oraz na stronie bilety.bok.bialystok.pl

The Steepwater Band przenosi tradycję rocka lat 60. i 70. w XXI wiek, dodając mu współczesnej świeżości. Zespół jest wierny swoim korzeniom – amerykańskiemu bluesowi, który w swoich kompozycjach zgrabnie „tłumaczy” na nowoczesny język.

Zespół powstał jako trio w 1998 roku w Chicago. Jego nazwa pochodzi od statku towarowego, który wokalista i gitarzysta Jeff Massey zobaczył w porcie nad jeziorem Michigan. Stylistycznie ich muzykę można określić jako ukłon w stronę bluesa brytyjskiego, przepuszczonego przez filtr współczesnego rocka. Mimo, że Jeff Massey, Tod Bowers i Joe Winters zaczynali jako dość ortodoksyjne trio koncentrujące się na interpretowaniu bluesowych standardów, przez lata nie oparli się wpływom psychodelii, americany, jazzu, czy rocka. Z czasem przekształcili się w kwartet (w 2012 roku dołączył do nich gitarzysta Eric Saylors). Obecnie repertuar grupy to głównie autorskie utwory.

W 2000 roku po raz pierwszy wystąpili na Chicago Blues Festival, a rok później wydali pierwszy długogrający album, „Brother to the Snake”. Dziś mają na koncie kilkanaście wydawnictw audio i wideo, a ich utwory można usłyszeć w wielu programach telewizyjnych i filmach. Koncertują w całych Stanach Zjednoczonych i Europie, dzieląc sceny m.in. z Gov’t Mule czy Lynyrd Skynyrd.
Ponieważ doceniona przez krytyków i fanów płyta „Turn of the Wheel” ukazała się na początku pandemii i nigdy nie doczekała się właściwej koncertowej promocji, wiosną 2022 zespół wypuścił na rynek wydawnictwo „Re-Turn of the Wheel”. To album “towarzyszący” poprzedniej płycie, zawierający osiem nowo nagranych utworów i akustyczną wersję utworu tytułowego. Całość zarejestrowano podczas pandemii. W wersji winylowej i CD znalazł się także utwór „Make it Right”, „ulubieniec” fanów w serwisach streamingowych. „Re-Turn of the Wheel” to ósme pełnowymiarowe wydawnictwo The Steepwater Band.

Skład zespołu:
Jeff Massey – gitara i wokal
Eric Saylors – gitara
Joe Bishop – bas
Joe Winters – perkusja

Arnaud Fradin – gitarzysta i wokalista o poruszającym głosie, który swoje umiejętności szkolił pod okiem mistrzów z Memphis i Mississippi. Od dwudziestu lat występuje na amerykańskich i europejskich scenach.

Malted Milk – zespół, którym kieruje, stał się jednym z najnowocześniejszych zespołów współczesnego soul-bluesa i zachwyca publiczność na największych festiwalach (Jazz à Vienne, Paris Jazz Festival, Cognac Blues Passion, Marciac, Jazz à La Villette, Nancy Jazz Pulsations). Spektakularne sukcesy z zespołem nigdy jednak nie odwróciły uwagi Arnauda od jego korzeni. Trzy lata temu postanowił powrócić do swojej pierwszej miłości: najbardziej korzennego bluesa z Mississippi. Wspólnie z wirtuozem harmonijki ustnej Thomasem Troussierem wymyślił duet będący hołdem dla mistrzów tego gatunku. Później do duetu dołączyli  Igor Pichon (kontrabas) i Richard Housset (perkusja), którzy swoim groove’em, nadają oryginalne brzmienie akustycznemu kwartetowi. Ich muzyka nawiązuje do całej historii bluesa, od jego pierwotnych afrykańskich korzeni do muzyków młodszego pokolenia, takich jak Alvin Youngblood Hart. Przede wszystkim jednak, Roots Combo nigdy nie zapominają o istotnej, ale często zapominanej cesze bluesa: wzbudzaniu nadziei.

Skład zespołu:
Arnaud Fradin – śpiew, gitara
Thomas Troussier – harmonijka
Igor Pifonk Pichon – kontrabas
Richard Housset – perkusja

„Żarliwa fuzja chicagowskiego bluesa i jego własnej, nieprzewidywalnej wyobraźni, napędzana niespożytą energią i olśniewającą techniką.” – David Whiteis, Chicago Reader

Lurrie Bell urodził się w 1958 roku jako syn legendarnego harmonijkarza Carey’a Bella. Gdy miał pięć lat, grał już na gitarze ojca. Wcześnie poznał takich chicagowskich mistrzów bluesa, jak Eddie Taylor, Big Walter Horton, Eddie C. Campbell, Eddie Clearwater, Lovie Lee, Sunnyland Slim i Jimmy Dawkins. Każdy był dla niego inspiracją, lecz największą – Muddy Waters, pracodawca ojca. Na kilka lat zamieszkał u dziadków w Mississippi i Alabamie, gdzie chłonął muzykę gospel, a po powrocie do Chicago, w 1977 roku założył z przyjaciółmi grupę The Sons of Blues. Rok później dołączył do zespołu Koko Taylor, z którym koncertował, szlifując swój warsztat. Współpracował też z ojcem, nagrał z nim m.in. album „Son of a Gun” (1984). Krytycy podkreślali nie tylko jego talent gitarowy, ale także głęboką znajomość różnych odcieni bluesa, duszę artysty i muzyczną dojrzałość. Pisały o nim „Rolling Stone” oraz „The New York Times”. Po kilkuletniej przerwie spowodowanej osobistymi problemami, powrócił w latach 90. i wydał cztery albumy w wytwórni Delmark. W 2002 roku ukazała się jego płyta „Cutting Heads”, a dwa lata później akustyczny duet z ojcem – „Second Nature”. Album był nominowany do nagrody WC Handy Award w kategorii Akustyczna Płyta Roku.

W 2007 roku Lurrie Bell założył wytwórnię Aria B.G. Records i wydał płytę „Let’s Talk About Love”, uznawaną za najbardziej osobistą i dojrzałą. Zawdzięczał jej tytuł Najlepszego Gitarzysty Roku w plebiscycie magazynu „Living Blues”. Otrzymał też tytuł Męskiego Artysty Bluesowego Roku (2008, 2012) i był nominowany do Blues Music Awards w kategoriach Najlepszy Gitarzysta i Najlepszy Tradycyjny Wokalista Bluesowy. W 2009 roku, z Billy Boy Arnoldem, Johnem Primerem i Billym Branchem nagrał album „Chicago Blues: A Living History”, który przyniósł mu pierwszą nominację do Grammy w kategorii Najlepsze Tradycyjne Nagranie Bluesowe. Dwa lata później ukazała się kontynuacja – „Chicago Blues: A Living History (The Revolution Continues)” z udziałem Buddy’ego Guya, Magica Slima i Ronniego Bakera Brooksa. W 2012 roku wydał w swojej wytwórni drugi album „The Devil Ain’t Got No Music”, będący kolekcją akustycznych bluesów i pieśni gospel, odwołujący się do jego wspomnień z Mississippi i Alabamy. Płyta zdobyła Prix du Blues przyznawaną przez francuską L’Académie du Jazz (Najlepszy Bluesowy Album Roku!), a tytułowy utwór otrzymał nominację do Blues Foundation Song of the Year. Rok później Bell ponownie związał się z Delmark Records i nagrał „Blues in My Soul” – album powrót do klasycznego chicagowskiego brzmienia gitary, zaś w 2016 roku – „ Can’t Shake This Feeling”.

Lurrie Bell jest dziś w świetnej formie, z entuzjazmem zapowiada swój następny projekt: nową interpretację albumu Freddy’ego Kinga „She’s a Burglar”. Do tej pory wystąpił na ponad 50 płytach zarówno jako lider, jak i ceniony sideman. Jego pełna ekspresji gra na gitarze i żarliwy śpiew uczyniły go ulubieńcem klubów i festiwali na całym świecie oraz przyniosły mu opinię jednego z „najjaśniejszych punktów” na mapie bluesa.